20/11/12

Τα αγαπάω τα σημάδια μου!


Έχω τρεις κοκκινίλες στο αριστερό μου χέρι από τότε που γεννήθηκα, μία ουλή στο δεξί μου γόνατο από μια βουτιά ένα καλοκαίρι στην Αίγινα, ένα μικρό σημαδάκι στο πηγούνι μου από τότε που ήμουν μπέμπα και έπεσα για να δείξω μια ζωγραφιά στους γονείς μου και ένα τατουάζ στην πλάτη που το έκανα ένα φεγγάρι γιατί το ήθελα. Κάποια απ’ αυτά τα σημάδια τα έπαθα, με άλλα γεννήθηκα και άλλα τα επέλεξα. Είναι πάνω μου, τα κουβαλάω πάντα μαζί μου και δε με πειράζει που τα έχω. Αντίθετα, μου αρέσει. Και αυτό γιατί κάθε φορά που τα βλέπω, θυμάμαι. Θυμάμαι… ότι είμαι μόνο εγώ σε όλον τον κόσμο  έχω αυτές τις κοκκινίλες στο χέρι μου, ότι μου αρέσει να παίζω και ας χτυπάω καμιά φορά, ότι θυσιάζομαι γι’ αυτούς που αγαπώ και ότι δεν είμαι μόνη μου. Τα αγαπάω τα σημάδια μου.

Έχω, όμως, και ένα συρτάρι που φυλάω όλη μου τη ζωή. Από εισιτήρια διακοπών και φωτογραφίες μέχρι τα κλειδιά από το προηγούμενο σπίτι μου και το στυλό που περάσαμε η μαμά μου κι εγώ στο πανεπιστήμιο. Όλα όσα βρίσκονται εκεί δε σημαίνουν τίποτα για κανέναν άλλον πάνω στον κόσμο, εκτός από μένα. Τι σημασία να έχει για κάποιον άλλον το χαρτομάντιλο που κρατούσα όταν έκλαψα για τον πρώτο μου έρωτα; Καμία. Γιατί πολύ απλά μέσα σ’ αυτό το συρτάρι είναι οι δικές μου καλές και άσχημες στιγμές. Είναι όσα κάνουν εμένα να μιλώ, να γράφω, να αγαπάω και να μισώ με τον δικό μου τρόπο. Γι’ αυτό τα αγαπάω τα σημάδια μου.


Δεν είναι ωραίο να είσαι σημαδεμένος..αλλά σε μια κοινωνία που όλοι έχουν τα σημάδια τους, τότε ποιος είναι πραγματικά σημαδεμένος; Με άλλα λόγια, δεν υπάρχει κανένας άνθρωπος χωρίς φθορές, βιώματα, χαρές και λύπες-και δε θέλω να μπω στη διαδικασία να τις μετρήσουμε γιατί ζήσε Μάη μου και στην κορφή κανέλα. Είτε βγήκαμε απ’ το νερό, είτε εξελιχθήκαμε από πιθήκους είτε είτε είτε… φτιαχτήκαμε για να ζήσουμε. Ψέμα; Γεννηθήκαμε χωρίς να μας ρωτήσουν και θα πεθάνουμε πάλι έτσι. Το ενδιάμεσο όμως θα το ζήσουμε..το πως, δικό μας θέμα. Εκεί γίνεται όλο το παιχνίδι.

Αυτό που μας κάνει να ξεχωρίζουμε είναι ότι έχουμε διαφορετικά σημάδια και πληγές, γι’ αυτό διαφέρουμε μάτια μου οι άνθρωποι. Και αν έχεις μέσα σου κάτι που σε πονάει, βάλε φάρμακο στην πληγή και θα γιάνει..το πολύ πολύ να σου αφήσει μια γρατζουνιά για να θυμάσαι-κλεμμένο!-.

 Φάρμακο είναι οι άνθρωποί μας, οι καταστάσεις που φτιάχνουμε..οι επιλογές μας. Κάτσε κλεισμένος μέσα και κλαίγε τη μοίρα σου αν σε κάνει να νιώθεις καλύτερα..θα σε κάνει όμως; Εμείς τη φτιάχνουμε τη ζωή μας..ακόμη και όταν συμβεί κάτι κακό, προς τα πού θα κινηθούμε και πως θα το αντιμετωπίσουμε από εμάς εξαρτάται. Τι φοβάσαι, μήπως πονέσεις; Αν δεν κάνεις τίποτα στη ζωή σου χειρότερος είναι ο πόνος.

Η Δέσποινα μικρή :)
Καλά λένε πως όσο μεγαλώνουν οι άνθρωποι φοβούνται πιο πολύ. Πιτσιρίκια τρέχαμε, παίζαμε, πέφταμε, χτυπούσαμε, κοιτάζαμε αν μας κοιτούν, σηκωνόμασταν και ξαναπαίζαμε. Δε σταματούσαμε το παιχνίδι μήπως και χτυπήσουμε. Όλοι έχουμε ένα σημάδι, κάποιο ράμα, κάτι βρε παιδί μου, από τότε να μας θυμίζει πόσο μας άρεσε η αλάνα.  Όσο μεγαλώνουμε φοβόμαστε να μη χτυπήσουμε. Δε θυμάμαι να άρεσε σε πολλούς, όμως, να κάθονται στην άκρη και να μη συμμετέχουν στο τζέρτζελο.

Και όταν γίνω η μάνα που θα πρήζει το παιδί της να προσέχει να μη χτυπήσει, πάλι παίξε θα του λέω! Αγάπα τα βρε τα σημάδια σου γιατί είναι το μόνο πράγμα που είναι εντελώς δικό σου σ’ αυτόν τον κόσμο και δεν μπορεί να στο πάρει κανείς.

Δέσποινα Χ.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου