ΕΜΠΕΙΡΙΕΣ GI

Τετάρτη, 20 Μαρτίου 2013

Post-Erasmus Syndrome…και δεν είμαι καλά!


Όσοι έχετε πάει Εράσμους με καταλαβαίνετε…όσοι δεν έχετε πάει ελπίζω ότι θα με καταλάβετε. Όσοι είστε Εράσμους ή ετοιμάζεστε να πάτε δεν ασχολούμαι μαζί σας, είστε η χειρότερη κατηγορία!

 

10 Φεβρουαρίου 2012. Απευθείας πτήση Αθήνα-Άμστερνταμ. Τρένο Άμστερνταμ-Χρόνινγκεν. Ουάου!

11 Φεβρουαρίου 2012 έως 14 Ιουλίου 2012. BEST TIME OF MY LIFE! Τα περί Εράσμους τα έχω περιγράψει πιο παλιά. Νέα μέρη,  πάρτυ, ταξίδια, φίλοι και… υπέροχες στιγμές. Το Εράσμους είναι μία από αυτές τις λίγες εμπειρίες που σου αλλάζουν τη ζωή, τον τρόπο που σκέφτεσαι… Αφού γύρισα στην Ελλάδα πέρασε γρήγορα-γρήγορα το καλοκαίρι, ήρθε το δύσκολο το χειμερινό εξάμηνο (εργασίες, εργασίες, εργασίες…το Μάρκετινγκ βλέπετε με είχε διαρκώς σε ετοιμότητα) και φτάνει η καταλυτική ημερομηνία στην οποία συνειδητοποίησα τι συμβαίνει!

  10 Φεβρουαρίου 2013. Διαβάζω για την εξεταστική η οποία έχει απαράδεκτο προγραμματισμό με αποτέλεσμα να δίνω τρία μαθήματα εκείνη την εβδομάδα που ένα χρόνο ξεκίνησα για το Εράσμους. Η ελληνική πραγματικότητα δε με άφησε ούτε καν να γιορτάσω την μετα-Εράσμους επετειό μου.


Ένα μήνα και κάτι μετά το πρώτο σοκ. Με κυνηγάν υπέροχες αναμνήσεις, άπειρες φωτογραφίες. Ταposts και τα μηνύματα στο facebook δίνουν και παίρνουν... Από Ελλάδα, σε Ισπανία,από Ισπανία σε Βέλγιο και η διαδρομή τους συνεχίζεται στην υπόλοιπη Ευρώπη, στην Αμερική, στην Αυστραλία... Έχει και η Αθήνα τα καλά της…δε λέω.  Έχει τους φίλους μου, ήλιο, κάποιες μέρες είναι καλή και η Α.Σ.Ο.Ε.Ε , έχει και τη Get Involved εννοείται, …αυτά! (ως Βολιώτισα τη φαμίλια δεν την αναφέρω γιατί είναι εκτός Αθηνών) Όλα αυτά βέβαια δεν βοηθούν να περάσει το Post-Erasmus Syndrome… πλήττει ολοένα και περισσότερους φοιτητές (κάτι που θεωρώ καλό γιατί σημαίνει ότι πολλοί τόλμησαν να πάνε).Οι πρώην Ερασμίτες από εκεί που με ένα σακίδιο γυρίζαμε την Ευρώπη, τώρα «προγραμματίζουμε» επι δύο μήνες ένα τριήμερο στο Ναύπλιο, και αν
Σκέφτομαι τι ωραία που θα ήταν να μπορούσα να ξαναπάω στην εστία μου στο Χρόνινγκεν για μία μέρα, για ένα coffee break (ξέρετε, η στιγμή που υποτίθεται σταματάς το διάβασμα που δεν ξεκίνησες ποτέ και ο Ιταλός φίλος σου φτιάχνει εσπρέσσο για όλους). Κι εδώ έρχεται ο αντίλογος… αυτές οι εμπειρίες είναι τόσο ωραίες γιατί είναι μοναδικές!
Οπότε όσοι είστε Εράσμους ή ετοιμάζεστε να πάτε σας ζηλεύω απίστευτα…κάντε όλους τους πρώην Ερασμίτες συναδέλφους σας περήφανους (εννοείται ότι θα έρθουμε να σας δούμε, τέτοιες ευκαιρίες δεν τις χάνουμε!). Όσοι δεν το σκέφτεστε, καιρός να κάνετε αίτηση γιατί λήγει η προθεσμία. Και ομοιοπαθείς που υποφέρετε από Post-Erasmus Syndrome, μην ξεχνάτε, υπάρχει πάντα το reunion! ;)


Ελένη Κ


Σάββατο, 29 Δεκεμβρίου 2012

ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΜΑΣ ΕΝΩΝΕΙ


Ένωση, σύνδεση δύο αντικειμένων με οποιονδήποτε τρόπο και έτσι ώστε το ένα να είναι συνέχεια του άλλου. Το μέλλον της μονάδας σα να λέμε είναι η σύνδεση, η ένωση. Ένα και ένα κάνει δύο. Το ένα μόνο του δεν μπορεί, δε μετράει, δεν κρατιέται, δε συνεχίζει. Ενώνοντας τα ψηφία φτιάχτηκαν οι αριθμοί για να υπάρχει μία συνέχεια και μια ροή. Ο άνθρωπος μάλλον είδε ότι ενώνοντας τη φωτιά με το ξύλο τότε μπορεί να μαγειρέψει, και ενώνοντας τη φωτιά με το νερό να τη σβήσει. Σκέψεις και πειράματα ενώνονται και μας φτιάχνουν την επιστήμη του καθενός. Δεν μπορεί να υπάρξει επιστήμη χωρίς απόδειξη, ούτε πείραμα χωρίς θεωρία. Δεν τρώγεται το φαϊ χωρίς αλάτι βρε παιδί μου, πώς να το κάνουμε.
Και αν δεν τρώγεται το φαϊ μια φορά χωρίς αλάτι, η ζωή δε βιώνεται μοναχή της για όλες τις φορές του κόσμου. Θέλει παρέα και από εδώ παν κι οι άλλοι. Δεν έζησε κανείς ποτέ μόνος του, όσο απόλυτο και αν ακούγεται αυτό. Ακόμα και η ύπαρξή του ανθρώπου, η αρχή της απαρχής της ζωής εξαιτίας της ένωσης συνέβη. Δεν υπάρχει παιδιά, μην το ψάχνετε. Αυτό που μας ενώνει μπορεί να μην ξέρουμε τι είναι, αλλά χωρίς αυτό δε γίνεται προκοπή.
Μας ενώνει η ανάγκη μας να ενωθούμε, να μοιραστούμε. Νομίζω πως αυτός είναι ο λόγος που κάνουμε σχέσεις και άλλες σχέσεις και παράλληλες σχέσεις και σχέσεις ζωής και σχέσεις που κρατάνε και άλλες που μας άφησαν στην πορεία και γενικά σχέσεις, σχέσεις, σχέσεις. Μην ξινίζεις τη μούρη σου, σχέση είναι από τη σχέση που αναπτύσσεις με τον περιπτερά σου, μέχρι τη σχέση σου με τη μάνα σου. Ακόμα και με κάποιον που δε θες να έχεις καμία σχέση, ακόμα και μ’ αυτόν κάπως σχετίζεσαι.-της κακομοίρας γίνεται-
Η ένωση φέρνει σχέση και η σχέση φέρνει κλάματα. Ωχ! Συγγνώμη, μοίρασμα στιγμών στο χρόνο ήθελα να πω. –Ε; ποιητικό ε;- Δεν μπορείς να το αρνηθείς, σε τρώει να μοιραστείς να δώσεις και να πάρεις. Να περάσεις στιγμές με τον άλλον για να αγαλλιάσει η καρδούλα σου. Γι’ αυτό έχουμε οικογένεια, φίλους, γκόμενους και όσο ζω ελπίζω. Α! και επι τη ευκαιρία, αυτούς που ακούω και λένε την αγαπάω τη μοναξιά μου και δε θέλω κανέναν, να τους πείτε ότι τη μοναξιά τη χρειάζεσαι κάποιες στιγμές της ζωής σου για να καταλάβεις πόσο πραγματικά ανάγκη έχεις τις σχέσεις της ζωής σου. Αυτό έτσι για τα πρακτικά.
Αν με ρωτήσεις, λοιπόν, τι είναι αυτό που μας ενώνει, δεν ξέρω να σου πω με βεβαιότητα. Αυτό που υποστηρίζω, όμως, μέχρι τελευταίας ρανίδας του αίματος που κυλάει στις φλέβες μου και με κάνει ζώντα άνθρωπο είναι ότι χωρίς ενώσεις, σχέσεις, ανθρώπους, τέλος πάντων, στη ζωή μου δεν μπορώ. Και άντε και φτιάχνω το καλύτερο παστίτσιο του κόσμου, και ενώνω τέλεια όλα τα υλικά. Μόνη μου θα το φάω; Και ποιος θα το αναγνωρίσει αυτό για να ξέρω ότι όντως έφτιαξα το καλύτερο του κόσμου; (Θα έλεγα αν μαγείρευα!)

Δέσποινα Χ.


Παρασκευή, 14 Δεκεμβρίου 2012


Λαμπάκια παντού! 


 Είναι η περίοδος λίγο πριν κλείσουν τα σχολεία για τις διακοπές των Χριστουγέννων. Λάθος. Πάμε πάλι απ’ την αρχή. Είναι η περίοδος λίγο πριν κλείσουν τα σχολεία για να  φάμε κουραμπιέδες και μελομακάρονα, να στολίσουμε τα δέντρα μας, τα μπαλκόνια μας και ό,τι μπορεί να στολιστεί με λαμπάκια στο σπίτι μας, να δούμε το “Home Alone” για εκατοστή φορά και κάτι, να γιορτάσουμε και τα Χριστούγεννα με μια γαλοπούλα –τουλάχιστον γαλοπούλα είχαμε μέχρι πέρσι, γιατί φέτος με σνίτσελ μας βλέπω- και ό,τι



 Λένε μερικοί ότι τα Χριστούγεννα είναι μέρες χαράς και αγάπης, μέρες που πρέπει να δείχνουμε το ανθρώπινο πρόσωπό μας στο διπλανό μας που πεινάει-φέτος βέβαια που πεινάμε όλοι, άντε να δούμε ποιον θα πρωτοκοιτάξουμε-. Έχω να  δηλώσω με όσο ποσοστό του εγκεφάλου μου χρησιμοποιώ ότι μισώ αυτές τις εκφράσεις σε βαθμό που @%^@#$. Από πού και ως που η γέννηση του Χριστούλη μέσα στη φάτνη με τα πρόβατα , τους μάγους με τα δώρα και όλο το σκηνικό με την πάχνη, που μας πιπιλάνε από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, σχετίζεται με το «μέρες χαράς και αγάπης». Εντάξει, κάποιοι εδώ θα μου πούνε «Κοπέλα μου, γεννήθηκε ο σωτήρας του κόσμου. Δεν πρέπει να χαίρεσαι γι’ αυτό;» Εεεε..όχι! Έχω πολλά πράγματα να χαίρομαι και άλλο τόσα να λυπάμαι που πραγματικά η γέννηση κάποιου πριν από χιλιάδες χρόνια δε μου εγείρει συναισθήματα. Επίσης, προτιμώ να θαυμάζω και να ασχολούμαι με τη ζωή και το έργο οποιουδήποτε, παρά με τη γέννησή του. Με το άλλο νευριάζω, όμως. Αγάπη στο συνάνθρωπο τις ημέρες των Χριστουγέννων. Παιδιά sorry, αλλά αυτό είναι σα να μας λένε: δεν ξέρω για τον υπόλοιπο χρόνο, αλλά τώρα αγαπήστε το διπλανό σας. Ή ακόμα χειρότερα, σα να μας παρακαλάνε: αφού δε μπορείτε να αγαπήσετε τον υπόλοιπο καιρό κάν' το το τώρα τουλάχιστον. Μα είμαστε σοβαροί; Τι είναι η αγάπη; Διακόπτης; Άντε και τον ανοίξαμε και ξαφνικά συμπονέσαμε και το δείξαμε; Έλα Χριστέ στον τόπο σου δηλαδή. Όλο το χρόνο πρέπει να αγαπάς τον άλλον. Και η αγάπη δεν εκφράζεται με το να δώσεις ένα ευρώ στο ζητιάνο επειδή είναι Χριστούγεννα. Και κάπου εδώ μπαίνουν οι Κινέζοι. Αν θες να χορτάσεις έναν άνθρωπο για μία μέρα δώσ' του ένα ψάρι. Αν θες να τον χορτάσεις για μια ζωή μάθε του ψάρεμα.

Και ο νοών νοείτο.
 
Η αγάπη χωρά σ’ όλες τις μέρες του χρόνου. Ούτε τα Χριστούγεννα είναι αφορμή να δείξεις την αγάπη σου. Δε χρειάζεται αφορμές η αγάπη. Δείχνεται. Μυρίζεται. Νοιάζεται. Δεν είμαστε σε μια περίοδο λίγο πριν τα Χριστούγεννα. Είμαστε μέσα σε μια περίοδο που η έννοια της αγάπης και των συμπτωμάτων της περνάνε κρίση, όπως και ό, τι υπάρχει γύρω μας. Βλέπω ότι εκεί υστερούμε. Ίσως αγαπάμε πιο πολύ τον εαυτό μας απ’ ότι κάτι άλλο. Είναι σπουδαίο να αγαπάς τον εαυτό σου, και μπράβο σου, αλλά η αγάπη είναι μοίρασμα εκτός από νοιάξιμο. Μοίρασμα συναισθηματικών στιγμών με χαμόγελα και κλάματα. Μας είπαν αγαπάτε αλλήλους στο σχολείο. Μας είπαν και ο έχων δύο χιτώνες να δίνει τον ένα. Δηλαδή, πρέπει να αγαπώ όλον τον κόσμο, ακόμη και αυτούς που είναι καθάρματα και αφού εξασφαλίσω το τομάρι μου με δύο χιτώνες, τότε να δώσω τον έναν σε αυτόν που κρυώνει. Όλο αυτό μου κάνει φουλ στην ιδιοτέλεια. Εγώ, λοιπόν, θα πω αγαπήστε αυτούς που θέλετε και δώστε τους χιτώνες σας σ’ αυτούς. Η αγκαλιά τους θα σας ζεσταίνει στο κρύο.

 Υ.Γ. : Μη δείξετε το κείμενο στη γιαγιά μου γιατί θα με αφορίσει σαν τον Καζαντζάκη και θα με τάξει σε όποια Παναγιά δεν το έχει κάνει μέχρι σήμερα!

Δέσποινα Χ.


Δευτέρα, 8 Οκτωβρίου 2012


Με δυο βαλίτσες στο χέρι 


 Δύο μεγάλες βαλίτσες, ένα εισιτήριο για Άμστερνταμ κι έτσι απλά ξεκίνησε η πιο απίστευτη εμπειρία της ζωής μου…το  Επέλεξα την Ολλανδία γιατί ήθελα να ζήσω κάτι εντελώς διαφορετικό και η επιλογή μου δικαιώθηκε. Μετά το αεροπλάνο κατευθείαν στο τρένο (που έφτασε με ακρίβεια δευτερολέπτου) για το χιονισμένο και παγωμένο Χρόνινγκεν μαζί με τα δύο παιδιά που είχαμε ξεκινήσει μαζί από την Ελλάδα. Εκείνη τη στιγμή δεν μπορούσα να φανταστώ ότι με δύο ουσιαστικά άγνωστα άτομα θα μοιραζόμουν μια από τις πιο όμορφες εμπειρίες της ζωής μου. Πέντε μήνες αργότερα ο Γιάννης και η Σίλια έχουν ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου και τη ζωή μου!


Από το δυάρι στην Αθήνα βρέθηκα σε ένα δωμάτιο σε μία εστία με άλλα 300 άτομα. Η προσαρμογή, αν και τώρα μου φαίνεται απίστευτο, ήταν ακαριαία. Τα χαμόγελα και τα καλωσορίσματα των παιδιών που ήταν ήδη εκεί έκαναν τη μετάβαση από τα δεδομένα της Ελλάδας στα «ερασμίτικα»
δεδομένα πολύ εύκολη και γρήγορη.


Μέσα σε πέντε μήνες γύρισα την Ευρώπη, έκανα φιλίες που θα κρατήσουν μία ζωή και έζησα μοναδικές στιγμές. Δεν ήταν συνέχεια όλα ρόδινα αλλά στην πραγματικότητα δε θυμόμαστε μέρες παρά μόνο στιγμές, και όλες οι στιγμές μου είναι χαρούμενες, γεμάτες ανθρώπους και γέλια. Πηγαίνοντας στο πανεπιστήμιο συνάντησα μία διαφορετική πραγματικότητα. Ένα καινούργιο και περιποιημένο κτίριο με απίστευτα οργανωμένη βιβλιοθήκη και ένα χαριτωμένο κανάλι με σιντριβάνι στον προαύλιο χώρο, ο οποίος ήταν καταπράσινος. Οι φοιτητές στο εξωτερικό είναι ουσιαστικά «εργαζόμενοι», δημιουργούν τυπικές σχέσεις και δεν κάνουν φιλίες παρά μόνο γνωριμίες. Βέβαια, οι ερασμίτες φοιτητές είναι μία άλλη ιστορία… Γίνονται αμέσως όλοι φίλοι και κανονίζουν πού θα πάνε όλοι μαζί για να γνωριστούν και να διασκεδάσουν!

Το Χρόνινγκεν είναι πόλη κατάλληλη για Erasmus, συνδυάζει τα πάντα! Είναι πολύ γραφική, με πάρκα, κάτι που σαν Ελληνίδα μου έκανε εντύπωση, κανάλια, λίμνες και ποδηλατοδρόμους  Η καθημερινή ποδηλατάδα ήταν η πιο όμορφη συνήθεια που απέκτησα! Αυτά είχα να πω όσον αφορά τη φυσική ομορφιά διότι κατά τα άλλα η πόλη έσφυζε από ζωή, ειδικά νυχτερινή. Οι 50.000 φοιτητές φρόντιζαν γι’ αυτό ανελλιπώς οργανώνοντας πάρτυ (κυρίως μασκέ) τα οποία άρχιζαν με τη δύση του ήλιου και τέλειωναν μετά την ανατολή του. Μικρά μπαρ, γραφικές καφετέριες, κρυμμένα κλαμπ και  τούρκικες…πιτσαρίες ήταν τα οικόσημα της πόλης.Κι εννοείται άφθονη μπίρα, σε ποσότητα και ποιότητα! 


Το πιο ωραίο κομμάτι του Erasmus όμως ήταν οι υπόλοιποι φοιτητές. Οι παρέες που δημιουργήθηκαν μέσα σε τόσο λίγο καιρό αλλά με τόσο δυνατούς δεσμούς οι οποίοι, όσος καιρός και να περάσει, όσα χιλιόμετρα να μπουν ανάμεσα, δεν θα αλλοιωθούν! Παιδιά από όλο τον κόσμο…Ευρώπη,Ασία ,Αμερική και Αυστραλία, να περνάμε χρόνο μαζί ανταλλάσσοντας συνήθειες και εμπειρίες. Δύο μπριόζες Ισπανίδες, ένας ντροπαλός Λιθουανός, ένας τρελός Ιταλός, μία γλυκιά Βελγίδα, μία αστεία Κινέζα, μία ανεξάρτητη κοπέλα από την Ινδονησία και μία σοβαρή από τη Νικαράγουα μαζί με τη Σίλια και το Γιάννη ήταν η οικογένεια μου γι’ αυτούς τους πέντε μήνες. Ζούσαμε όλοι μαζί και μοιραζόμασταν τις πιο όμορφες στιγμές μας!Από το πρωί ως το βράδυ γεμίζαμε νέες εμπειρίες και αποκτούσαμε κοινές συνήθειες μαθαίνοντας όλοι από όλους.



Και μετά από λίγο πέρασαν πέντε μήνες και με τις ίδιες βαλίτσες και ένα εισιτήριο από Βρυξέλλες για Βόλο το Erasmus τέλειωσε. Δεν είπα αντίο, αλλά «θα τα πούμε σύντομα». Μπορεί να βρεθούμε ξανά σε λίγους μήνες ή σε πολλά χρόνια αλλά όποτε και να είναι το «σύντομα» σίγουρα θα είναι υπέροχο!< Κλείνοντας το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι το Erasmus δε μπορεί να χωρέσει σε ένα κείμενο ή σε (σίγουρα πάνω από 20) άλμπουμ με φωτογραφίες. Μπορείς μόνο να το ζήσεις και να χαμογελάς όποτε το σκέφτεσαι.Όσοι δεν έχετε πάει λοιπόν ήρθε ο καιρός να κάνετε την αίτηση και όσοι έχουμε πάει μπορούμε απλώς να επιβεβαιώσουμε στους πρώτους ότι το Erasmus είναι εμπειρία ζωής!


Ελένη Κ.

Δευτέρα, 24 Σεπτεμβρίου 2012


ΗΜΟΥΝ ΚΑΙ ΕΓΩ ERASMUS!


 Στο blog μας έχουμε αποφασίσει να γράψουμε για τις εμπειρίες μας στο Erasmus. Μου ζήτησαν λοιπόν κι εμένα να γράψω για τη δική μου εμπειρία, κυρίως για να το διαβάσουν όσοι ενδιαφέρονται. Και σκέφτηκα… ναι.. θα γράψω, όχι γιατί είμαι ψώνιο και θέλω να σας πω ότι πήγα ERASMUS -είμαι δηλαδή, αλλά δεν έχει να λέει- όμως γιατί ξέρω ότι παιδιά σαν κι εμένα θέλουν να πάνε και ακόμα το σκέφτονται. 

Θέλω να μοιραστώ μαζί σας τι πέρασα στη Ζυρίχη της Ελβετίας -ναι εκεί με τις τράπεζες, τα ρολόγια, τις σοκολάτες και τα τυριά-και αν καταφέρω να σας πείσω... έχει καλώς... αλλιώς κακό του κεφαλιού σας..!

 Ήταν Φεβρουάριος του 2012 και η καλή μου τύχη -φημίζομαι άλλωστε γι’ αυτό- μου επιφύλαξε να φτάσω στη Ζυρίχη το πιο κρύο σαββατοκύριακο του χρόνου. Και γι’ αυτούς που έχουν συνηθίσει στο κρύο και στο βουνό θα ήταν εντάξει, αλλά για μένα, ένα ψαράκι της μεσογείου δεν ήταν. Καθώς έβλεπα τις χιονισμένες Άλπεις από ψηλά και συνειδητοποιούσα ότι άφησα πίσω μου μάνα, πατέρα, την γυναίκα του πατέρα μου, τους θείους μου, τα ξαδέλφια μου, γιαγιάδες και παππούδες, τους φίλους και τους εχθρούς μου, το αγόρι μου και τη γάτα μου, με έλουζε κρύος ιδρώτας. «Ορέ που πάμε; Που πάμε;». Έφτασα βράδυ και μετρούσα τα σοκ.

Το πρώτο ήταν ότι δεν μπορούσαν να κουβαλήσω τις υπέρβαρες βαλίτσες μου απ’ το χιόνι, το δεύτερο απανωτό ήταν που έχασα το λεωφορείο για το σπίτι μου και αυτό ξαναπέρασε  μετά από δύο λεπτά (όταν επέστρεψα δε στη λατρεμένη Αθήνα και έχασα το τρόλεϊ στο σύνταγμα το σοκ ήταν το αντίστροφο. γέλια). Μόλις έφτασα, βγήκαμε έξω να γνωριστούμε. Άγγλοι, Γάλλοι, Πορτογάλοι, Ισπανοί, Μεξικανοί, Γερμανοί και κάθε λογής εθνικότητας ήταν εκεί και στη μέση εγώ, μια ελληνίδα απ’ τον Περαία -που λέει και ο πάππους μου. Μετά από δυο εβδομάδες κατάλαβα πως πάω πλέον μόνη μου στο supermarket, μαγειρεύω -εκεί  που δεν ήξερα ούτε να βράζω αυγό, τα καταφέρνω με την ακριβή/πανάκριβη ζωή της Ελβετίας (πήρα συμβουλές απ’ τη  σμυρνιά γιαγιά μου πριν φύγω για το πώς μεγάλωσε και ακόμα μεγαλώνει τρία παιδιά και πέντε εγγόνια με ένα «μεροκάματο», όπως λέει), άρχισα δίαιτα και γυμναστική -αφού όλοι εκεί πήγαιναν γιαjogging στα βουνά και στα λαγκάδια έτρεχα κι εγώ από πίσω, πήρα ποδήλατο και καμάρωνα κάθε φορά που έβγαζα το χέρι μου για φλας όταν ήθελα να στρίψω.

 Γνώρισα παιδιά από όλο τον κόσμο και ένιωθα απίστευτα χαρούμενη γι’ αυτό. Και επειδή μ’ αρέσει να φιλοσοφώ, έβλεπα ότι ήμασταν όλοι διαφορετικοί όμως και τόσο ίδιοι. Όλοι άνθρωποι. Γελούσα που κάθε φορά ένα στερεότυπο που έχουμε για ένα λαό έβγαινε αληθινό και επιβεβαιωνόμουν όταν δεν έβγαινε. Με εκνεύριζε το γεγονός ότι έπιναν ντουζίνες από μπύρες και νόμιζαν ότι αντέχουν το ποτό και όταν τους έδινα να πιουν ούζο έβγαιναν νοκ αουτ με το πρώτο ποτήρι. Με σκλάβωνε που παιδιά από άλλα μέρη της γης με πρόσεχαν όταν βγαίναμε, γνωρίζοντάς με μόνο λίγο.

Τέλος πάντων, έμαθα από τα παιδιά που γνώρισα -και από τα κακά και από τα καλά- ότι αυτός ήταν για μένα ο «θησαυρός» του ERASMUS. Αν δεν με «μπρίζωνε» ο φίλος μου ο Σωτήρης να κάνω αίτηση θα έχανα την ευκαιρία να μάθω, μέσα από αγνώστους, κι άλλο λίγο απ’ τον εαυτό μου. Να μάθω ότι μπορώ να φτάσω λίγο παραπάνω και γι’ αυτό να κοιτάζω πολύ παραπάνω. Και μετά άρχισαν τα ταξίδια, πότε από εδώ, πότε από εκεί, γυρίσαμε λίγο την Ευρώπη και κανονίσαμεreunion σε 4 χρόνια στο Μεξικό. 

Όποτε θέλω να ξεχαστώ κοιτάζω τις φωτογραφίες απ’  τα μέρη που πήγα, και όλα αυτά μέσα σε 5 μήνες, και ξεχνιέμαι για κανένα 3ωρο. Ό, τι και να σας λέω όμως, είναι λίγο και ο καθένας το βιώνει διαφορετικά. Αυτή ήταν η προσωπική μου εμπειρία -τα υπόλοιπα, τα , τα πιο πιπεράτα δεν μπορώ να σας τα πω. Γι’ αυτό αντί να τα διαβάζετε, σηκωθείτε και πηγαίνετε να το ζήσετε, όπως εγώ και οι φίλοι μου! 

 Καλά να περνάτε! 


Δέσποινα Χ.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου